Amir Tsarfati: Shalom vanuit Israël! Ik heb een poos zitten denken hoe ik deze nieuwsbrief zal beginnen, en de beste woorden die in me opkomen zijn: ‘Oh, my goodness.’ De afgelopen weken hebben we het gehad over de gekte in de wereld met de bizarre staat van beleg van Zuid-Korea, het wegstemmen van de regering in Frankrijk, het staakt-het-vuren in Libanon en zo veel andere stormachtige gebeurtenissen. Deze week stond Syrië op, zei: ‘Hou mijn Arak vast’, en vervolgde met het verdrijven van het 54-jaar oude regime van Assad uit het land! Degenen onder ons die het volgden, konden alleen maar met open mond toekijken en zacht applaudisseren. Wat we in Syrië zagen gebeuren, was een werk van God van epische omvang. Over het aandeel van God later meer.
In deze nieuwsbrief van vandaag zal ik je het wie, wat en waarom vertellen van alles wat er vlak over de noordoostelijke grens van Israël plaatsvond. Maar het zal beperkt zijn vanwege de ruimte. Als je het volledige overzicht wilt, met name over de geschiedenis van Syrië, wat tot deze opstand leidde, en de identiteit van alle spelers in de regio, kijk dan mijn ‘MidEast Update: The Fall of Damascus’ van dinsdag terug. Binnen 48 uur is deze grondige bespreking van de gebeurtenissen al bijna 300.000 keer bekeken op YouTube.
Wat is er gebeurd?
Het meest recente regime van Syrië begon met Hafez al-Assad in 1970. Ja, daarvoor was er een rijke geschiedenis die teruggaat tot de tijd van Abraham, en die behandel ik in mijn Midden-Oosten-update. Maar in deze nieuwsbrief pakken we de draad op bij het begin van het Alawitische regime. De Alawieten zijn een kleine Syrische minderheid die behoorlijk op één lijn ligt et de Shi’a Islam, iets dat niet al te best lag in het toen soennitische Syrië. Al-Assad was meedogenloos en slachtte mannen, vrouwen en kinderen af in het hele land.
Toen Hafez stierf, nam zijn zoon Bashar, een onopvallend ogende oogarts, het over. Bashar deed beslist niet onder voor zijn vader, en was mogelijk zelfs nog erger. Niet alleen richtte hij een bloedbad aan onder het Syrische volk, waarbij hij zelfs chemische wapens gebruikte, maar hij stond ook toe dat Rusland en Iran zich in de strijd mengden. In de dertien jaar durende burgeroorlog die in 2011 begon als onderdeel van Barack Obama’s Arabische Lente, verloren meer dan 600.000 Syriërs het leven. Velen van hen werden gewoonweg afgeslacht door regeringssoldaten. Hoe hard de rebellenlegers ook vochten, ze konden de heersende Alawitische minderheid niet verslaan, omdat al-Assad gesteund werd door Rusland en Iran – soms met troepen en altijd met wapens.
Maar eind november begonnen de gevechten in het noorden toe te nemen. Turkije schaarde zich aan de kant van de rebellen en bewapende hen om tegen de regeringstroepen te vechten. Steeds meer rebellengroepen begonnen hun wapens te laden en al snel rukten de troepen op naar het zuiden. Aleppo, Hama en Homs werden allemaal ingenomen. Zuidelijke rebellen zagen wat er gebeurde en ook zij stopten hun magazijnen in hun AK-47’s en gingen op weg. Al snel trokken de rebellen Damascus binnen en vluchtte Bashar al-Assad naar Rusland, alwaar hij hartelijk werd verwelkomd, deels vanwege zijn verbluffende persoonlijkheid en deels vanwege de bankrekening van $158 miljard die hij meebracht.
Wie zijn de belangrijkste spelers?
De belangrijkste agressors in de burgeroorlog bestaan uit soennitische rebellen en Koerden. De Koerden zijn de grootste bevolkingsgroep ter wereld zonder thuisland en wonen in delen van Turkije, Iran, Irak en Syrië. Ze worden door al die vier landen als ongewenst beschouwt, waarbij elk land soms hen probeert uit te roeien en andere keren hen helpt om zich in een buurland te vestigen. Zo is Turkije erbij betrokken geraakt. Een goede manier voor Turkije om de Koerden weg te krijgen uit hun land is door hulp te bieden aan de Koerdische Arbeiderspartij (PKK), de Syrische Democratische Strijdkrachten (SDF), Peshmerga en de Volksbeschermingseenheid (YPG), een groep die een belangrijke rol speelt in mijn nieuwste thriller, The Sick’s Man’s Rage, die vorige week is verschenen.
Maar van nog groter belang in de burgeroorlog zijn de soennitische rebellen. De grootste groep daarvan is Hayat Tahrir Al-Sham (HTS), die het voortouw heeft genomen bij de vorming van de nieuwe regering. De leider van deze rebellengroep is Ahmed al-Sharaa. Dit is de echte naam van de man, maar tot afgelopen weekend stond hij bekend onder zijn schuilnaam Abu Mohammed al-Jolani. Helaas was hij als al-Jolani berucht om zijn eerdere banden met zowel Al-Qaeda als Islamitische Staat (IS) in Irak. Niet de beste staat van dienst om een nieuwe regering te lanceren. Vandaar dat hij nu weer zijn echte naam, al-Sharaa, gebruikt. Helaas kan hij de namen en reputaties van zijn soennitische collega-groepen, het Syrische Vrije Leger (SFA), het Syrische Nationale Leger (SNA), de Islamitische Staat in Syrië (ISIS) en de Zuidelijke Operatiekamer (SOR), een groep bestaande uit Druzische stammen en Syrische oppositiegroepen, niet veranderen.
Bemoediging putten uit drie bronnen
Het hoeft geen betoog dat het voor ons in Israël niet erg bemoedigend is dat deze schlemielen de touwtjes in handen hebben. Maar we putten onze bemoediging uit drie bronnen. Ten eerste vechten de rebellengroepen tegen elkaar. Dit is geen vriendengroep die besloten heeft om samen aan te vallen. HTS nam de leiding en toen de rest zag dat ze terrein wonnen, sloten ze zich erbij aan. Maar deze mannen haten elkaar. We zijn niet blij als we zien hoe ze elkaar afmaken. Maar we zijn wel blij dat ze de wapens op elkaar richten en niet op ons.
Ten tweede willen deze groepen wraak nemen op Assad. Alleen al in één gevangenis, Sednaya, ten noorden van Damascus, zijn gegevens gevonden die erop duiden dat er 29.000 executies hebben plaatsgevonden. Er werd een massagraf ontdekt met skeletten van gevangenen die waren afgeslacht, waarna hun lichamen werden opgelost in zuur. Dit waren de familieleden en vrienden van de rebellen. Ze zijn uit op bloed. En niet alleen van het regime van Assad, maar ook van de Iraniërs en Russen die de president en zijn wrede leger hebben gesteund.
De derde bron van bemoediging voor de Israëli’s is ons eigen leger. Iran en Rusland hebben veel geld uitgegeven om het incompetente leger van Assad uit te rusten. Premier Netanyahu en de IDF waren vastbesloten om te voorkomen dat dit oorlogsmaterieel in handen van de rebellen zou vallen. Daarom lanceerden ze Operatie Pijl van Bashan. In slechts twee dagen tijd vernietigde Israël deze week 80% van de militaire capaciteit van Syrië. Dit komt neer op de vernietiging van twee marinefaciliteiten waar vijftien marineschepen lagen aangemeerd. De Syrische luchtmacht werd zwaar beschadigd, hun vliegvelden werden opgeblazen en hun luchtafweerbatterijen gedecimeerd. Scudraketten, kruisraketten, luchtdoelraketten, zeedoelraketten, UAV’s, straaljagers, gevechtshelikopters, radars, tanks, hangars en nog veel meer werden allemaal aan flarden geschoten. Er waren luchtaanvallen op honderddertig onderdelen, waaronder wapendepots, militaire structuren, lanceerinstallaties, vuurposities, onderzoekscentra, trainingscentra, wapenopslagplaatsen en opslagplaatsen voor chemische wapens. Het opstijgen en landen vanaf het vliegveld Ramat David vlak bij mijn huis ging onafgebroken door! Terwijl dat gebeurde, waren IDF-tanks in de bufferzone tussen Syrië en Israël om de kloof te verbreden met als doel de veiligheid aan de Israëlische kant van de grens te garanderen. Voor het eerst sinds 7 oktober 2023 is het nu voor veel Israëli’s veilig om terug te keren naar hun huizen in het noorden.
Het huidige Syrië
Het is duidelijk dat bijna iedereen zo snel mogelijk een einde aan deze oorlog wil, ook de rebellen. Ahmad al-Sharaa van de HTS zei: ‘We hebben ons gericht op stabiliteit. Het [Syrische] volk is uitgeput en we zullen niet nog een oorlog beginnen.’ Gaan ze verder trekken naar Israël? Nee, zegt al-Sharaa. ‘Onze bezorgdheid betrof Iran en Hezbollah die de bloedbaden aanrichtten.’ Naar het lijkt wil al-Sharaa echt mainstream worden. Hij heeft de premier van zijn niet-erkende rebellenstaat geïnstalleerd als de nieuwe premier van de Syrische Overgangsregering, met een termijn die loopt tot maart 2025. Zowel de Verenigde Staten als de Verenigde Naties overwegen al om HTS van de lijst van terroristische groeperingen te schrappen als al-Sharaa ervoor kan zorgen dat zijn volk niet al te gek wordt.
Helaas kan Ahmad al-Sharaa alleen zijn eigen mensen in bedwang houden, en dan nog maar tot op zekere hoogte. In heel Syrië vinden massa-executies en etnische en religieuze zuiveringen plaats door HTS- en SNA-troepen. En je kunt er zeker van zijn dat ISIS zijn deel van de wreedheden uitvoert. Syrië is geen goede plek als je christen of sjiiet bent. Daarom zegt het Verenigd Koninkrijk: ‘Je zult ons veel meer moeten laten zien als je van onze terroristenlijst af wilt.’
We kunnen dansen en juichen dat Assad weg is, maar we moeten niet vergeten dat dit geen betere mensen zijn. Het is gewoon hetzelfde deeg in verschillende vormen. Rusland en Iran trekken inderdaad niet aan de touwtjes. Maar zonder iets van toezicht worden de gekken alleen nog maar gekker. Laten we bidden dat de nieuwe regering kalm en verstandig wordt, en dat al-Sharaa op de een of andere manier de wil en het vermogen zal hebben om de waanzin die in Syrië plaatsvindt te sussen.
Winnaars en verliezers in het kort
Verliezers
1. Bashar al-Assad en zijn regering. Alhoewel een appeltje voor de dorst van 135 miljard dollar de koude winters in Moskou een beetje warmer maakt.
2. Rusland. Ze hebben geen macht meer in Syrië, en ze zijn niet gewenst.
3. Iran. Hun 45-jarige strategie om proxy-milities op te bouwen is zojuist opgeblazen. Ze zijn sterk verzwakt en kunnen maar beter oppassen als Trump aan de macht komt. Hun nucleaire programma zal waarschijnlijk snel verdwijnen.
Winnaars
1. Syrische rebellen. Ze vechten al tientallen jaren om de Assads te verdrijven. Het is hun eindelijk gelukt. Helaas gaan ze veel te sterk te keer in hun uitoefenen van gerechtigheid.
2. Turkije. Ze hebben geld en mankracht gestoken in het trainen en uitrusten van de rebellen. Nu hebben ze invloed in het nieuwe Syrië.
3. Israël. Iran en Rusland liggen niet meer aan onze grenzen. In plaats daarvan zijn het gewoon een stelletje gekken die zelf te veel problemen hebben om ons nog lastig te vallen. Toch houden we hen in de gaten.
Wat betekent dit voor Israël?
Veel mensen hebben mij gevraagd of dit een vervulling is van Jesaja 17:1, waarin staat dat Damascus vernietigd zal worden. Dat is het niet. Het regime van Assad werd vernietigd. Damascus is er nog steeds.
Zoals ik al zei, kunnen Israëlische burgers weer terugkeren naar hun huizen in het noorden. Niet iedereen is er klaar voor, maar als ze willen kunnen ze dat wel. Als je me een paar maanden geleden had gezegd dat Hamas en Hezbollah in december allebei weg zouden zijn, had ik gezegd dat je droomde. Maar dit is wat we zien. Beide terroristische groeperingen zijn zo sterk gedecimeerd dat ze geen bedreiging meer vormen. Dat betekent niet dat Israël de jacht op bedreigingen opgeeft. We hoeven ons alleen geen zorgen meer te maken over een invasie vanuit het noorden of het zuiden.
Israël staat er nu heel sterk voor. Netanyahu heeft gedaan wat hij zei dat hij zou doen; hij heeft de veiligheid teruggebracht naar Israël. Velen twijfelden aan hem en velen doen dat nog steeds, maar hij heeft zijn moed bewezen en zal de geschiedenis ingaan als een van de grootste Israëlische leiders aller tijden. We bevinden ons ook in een geweldige situatie vanwege de Amerikaanse verkiezingen. Velen in de komende regering-Trump zijn zionistischer dan sommigen in onze eigen regering. Met ons verenigde front zou Iran moeten staan trillen op zijn voeten. We hebben de Iraanse as al zien vallen; hierna zullen we hun nucleaire programma zien instorten. Het ziet er ook heel goed uit voor Israël in het Midden-Oosten. Met het komende presidentschap van Trump denk ik dat zowel de Saoedi’s als de Indonesiërs snel in de rij zullen staan voor normalisatie met Israël onder de Abraham-akkoorden.
Met de ineenstorting van de Iraanse as is Hamas in de steek gelaten. Met gebed en sterke onderhandelingen denk ik dat er binnenkort een gijzelingsakkoord mogelijk is. Trump heeft al duidelijk gemaakt dat de VS zal ingrijpen om de gijzelaars snel terug te krijgen. Katz, de Israëlische minister van Defensie, en Austin, de Amerikaanse minister van Defensie, praten al over de onderhandelingen met Hamas. De terroristen rekenden op twee dingen: de publieke verontwaardiging vanwege de gijzelaars zou de regering overweldigen, en Netanyahu zou gedwongen worden om terug te krabbelen. Geen van beide gebeurde. Hopelijk zullen individuele Hamasleden toegeven aan de verleiding en de aangeboden 5 miljoen dollar aannemen voor elke teruggekeerde gijzelaar. Dan kunnen ze ongestoord wegglippen en genieten van hun gunste, althans, tot ze een geheim bezoek krijgen van de Mossad.
Dit zijn historische tijden. Sinds 7 oktober hebben we onszelf er voortdurend aan herinnerd dat God nog steeds op de troon zit. De afgelopen week herinnerde Hij ons eraan dat Hij al die tijd al aan het werk en aan het bewegen was. En toen de timing juist was – bam! Hij greep in en deed iets wonderbaarlijks voor onze ogen. Hij is echt de almachtige God die keer op keer bewijst dat Hij nooit zal nalaten om voor Zijn kinderen te zorgen.
Behold Israël
Begin volgende week, maandagochtend om 8:00 AM, PST, wordt de aflevering uitgezonden van ‘Connect Round Table: The Prophetic Landscape Going into 2025’, waarin Barry Stagner, Jan Markell, Mike Golay en ik de Bijbelse profetie bespreken en hoe wat wij nu zien in de wereld om ons heen daarin past. Op dinsdag om 8:00 AM, PST, hoop ik met een nieuwe Midden-Oosten-update te komen. Gezien hoe snel de dingen gaan in Syrië, twijfel ik er niet aan dat er genoeg te bespreken zal zijn.
Als je de ‘The Anchor Podcast: The Reality of Heaven’ van gisteren hebt gemist, dan raad ik je aan om die terug te kijken. Pastor Mike Golay en ik spreken daarin over zijn recente bijna-doodervaring toen hij met een snelheid van zo’n 100 km/u met zijn motor tegen een hert botste. Het is een krachtig getuigenis van geloof te midden van strijd. Echt de moeite van het kijken waard!
Bedankt voor jullie gebeden in deze maanden. God heeft opnieuw laten zien dat Hij iedereen hoort en op Zijn tijd antwoordt. En ook bedankt voor jullie steun aan deze bediening. We zijn echt gezegend.
In de verwachting van Zijn komst,
Amir Tsarfati
Amir Tsarfati is een geboren Israëli en voormalig majoor in het Israëlisch leger (IDF). Hij is de oprichter en directeur van Behold Israel. Dit is een non-profitorganisatie die Bijbels onderwijs geeft door middel van rondleidingen, conferenties en social media, en vanuit een Bijbels en profetisch gezichtspunt nieuws en informatie over Israël biedt.
Amir is getrouwd en heeft vier kinderen. Zijn huis in Noord-Israël kijkt uit over de vallei van Megiddo (Armageddon). Dit is een voortdurende herinnering aan de opdracht die hij van de Heer gekregen heeft om vanuit de Bijbel onderwijs te geven over Gods plannen voor de eindtijd.
Lees meer op de website van Amir Tsarfati: beholdisrael.org
Deze nieuwsbrief is vertaald door de redactie van Christelijk Nieuws vanuit de Nieuwsupdate van Amir van donderdag 12 december 2024. Foto © Henk-Jan Oudenampsen (Luchtfoto Tell Aviv).
Meer berichten van Amir zijn te vinden op:
YouTube: www.youtube.com
Telegram: t.me/beholdisraelchannel
Facebook: facebook.com/beholdisrael
Instagram: instagram.com/amir.tsarfati
X / Twitter: x.com/beholdisrael
