Column – De foto boven deze column noem ik (met een knipoog) gewoon: ‘ongepast’! Jullie lezers denken waarschijnlijk aan iets heel anders bij een ‘ongepaste’ foto, dus ik zal kort uitleggen hoe deze foto tot stand is gekomen!
Wij natuurfotografen hebben een aantal vogelsoorten die we allemaal willen fotograferen, en de blauwborst is er daar één van. Ik was op een mooie dag bij zonsopgang in de Rieselfelder Münster en ontmoette een fotografe van buiten de stad met wie ik een gesprek aanknoopte. Na een paar minuten vroeg ze me of hier ook blauwborsten zaten. Ja, zei ik, want ik had ze vorig jaar een paar keer gezien en gefotografeerd en ik legde haar precies uit waar ik vorig jaar vaker succesvol was geweest. We namen afscheid, zij ging naar links en ik naar rechts.
Een blauwborst in beeld
Na misschien 200 meter hoorde ik onverwacht de blauwborst zingen op een plek waar ik er nog nooit een had gezien! Hij zat vrolijk te zingen in de kruin van een kleine boom en ik kon wat foto’s maken, maar ging daarna weer verder.
Na een tijdje kwam ik terug en zag de blauwborst nu aan de andere kant van het pad op een rietstengel zitten en uit volle borst zingen. Voorzichtig kwam ik steeds dichterbij tot ik misschien 8 of 10 meter verwijderd was en de kleine zanger uitgebreid kon fotograferen. En de blauwborst had totaal geen last van mij. Blij en dankbaar ging ik verder en dankte God voor dit onverwachte geschenk!
Mijn goedbedoelde tip bracht haar nergens
De fotografe kwam ik even later weer tegen, helaas was het haar niet gelukt een blauwborstje op de foto te zetten – misschien begrijpt u nu waarom ik de foto een beetje ‘ongepast’ vind? Mijn goedbedoelde tip bracht haar nergens, terwijl ik ‘toevallig’ groot fotografen-geluk had!
Waarom was het vogeltje niet weggevlogen? Normaal rennen ze snel weg als een gevaar (bijvoorbeeld een mens of een roofvogel) te dichtbij komt. En het was nog vroeg in het jaar, het vogeltje kon eigenlijk nog niet aan ons mensen gewend zijn, of vermoedde het instinctief dat ik het niet kwaad bedoelde?
Waar zijn wij bang voor?
En hoe zit het met ons christenen – waar zijn wij bang voor, waar zien of herkennen wij een vijand die (blijkbaar) superieur is aan ons? Waar zijn wij bang voor? Of staan we onszelf niet langer toe bang te zijn? Sommige dingen die vroeger ondenkbaar waren in de gemeente, bijvoorbeeld als het gaat om morele zonden (denk maar aan kwesties rond homoseksualiteit, trouwen zonder huwelijksakte enzovoort), worden nu in veel gemeenten (in ieder geval hier in Duitsland) geaccepteerd en geïntegreerd – omdat de betreffende gemeenten banger lijken te zijn voor ledenverlies of voor een publieke rel dan voor het toestaan van dingen die God niet kan accepteren omdat Hij ze zonde noemt.
Haat en woede
Als ik naar de nieuwspagina’s van de online portalen kijk en dan de commentaarkolommen daar lees, dan word ik bang en angstig, bijvoorbeeld als ik de haat, de hatelijkheid, de woede lees tegen alles en iedereen die niet in het wereldbeeld van de commentatoren past. Waar zal het eindigen, vraag ik me telkens weer af. Maar waarschijnlijk heeft iedere lezer andere dingen die angst in hem of haar opwekken.
Een toevlucht en kracht
Maar wij als christenen hebben het eigenlijk heel goed! Wij staan niet bloot aan het blinde lot, maar weten van onze Heer in de hemel, die de geschiedenis van zijn schepping niet aan zich voorbij laat gaan! Zelfs de zonen van Korach wisten dit!
In Psalm 46:2 zeggen zij: “God is ons een toevlucht en kracht; Hij is in hoge mate een hulp gebleken in benauwdheden.”
We kunnen rustig blijven
Daarom kunnen wij net zo rustig blijven als “mijn” blauwe vogel op het riet. De Bijbel vertelt ons heel duidelijk waar we onze prioriteiten moeten stellen – en we hoeven onze kracht en energie niet te verspillen aan de dingen in het leven die we toch niet kunnen veranderen. Als we gehoorzaam blijven aan onze God en zijn Woord, dan is Hij onze toevlucht en kracht, de zekerste steun die er is. De vijand kan ons besluipen, maar wij kunnen rustig blijven!
Nog een tweede vraag
Oh, en tot slot nog een tweede korte vraag waar ik tijdens het schrijven aan moest denken: heb ik goede tips (namelijk die hen veilig naar het doel leiden) voor degenen die echt belangrijke vragen aan mij hebben? Ik had onbewust en zonder opzet de fotografe in de verkeerde richting gestuurd – moge mijn Heer voorkomen dat mij dat overkomt met vragen die de eeuwigheid betreffen.
Maar ik besef heel goed dat wij christenen in de toekomst veel meer moed en liefde voor onze Heer en mensen nodig zullen hebben als we op levensvragen antwoorden moeten geven die onze tegenpartij misschien niet kan horen en verdragen – voor het geval dat, staat er duidelijk in de Bijbel: God is onze toevlucht en kracht!
Lars Krüger
Lars Krüger woont samen met zijn vrouw in Duitsland en is een groot liefhebber van de natuur. Hij is actief in de plaatselijke evangelische gemeente. Regelmatig is Lars met zijn fotocamera te vinden in de natuurgebieden rond zijn woonplaats. Voor christelijknieuws.nl schrijft hij over zijn belevenissen en ervaringen en trekt hij mooie parallellen met gedachten uit de Bijbel. Vertaling artikel: redactie christelijknieuws.nl
