Annemiek is in de vijftig. Ze heeft in het verleden ernstige trauma’s opgelopen. ‘Geweld was een rode draad in mijn leven’, zegt ze erover. Nu is ze genezen en enkele jaren helemaal vrij van trauma’s. In dit verhaal vertelt ze over de moeilijke weg die ze ging om alles te verwerken.
Mijn vader zei altijd: ‘God is liefde’. Maar er gebeurden dingen in ons gezin, waardoor ik niet kon geloven dat dat waar was. Als jong meisje heb ik lang gedacht dat ik iets heel ergs had gedaan, waar God mij voor strafte. Mijn moeder lag vaak lang in het ziekenhuis en was depressief. Ook ik kende die depressieve gevoelens. Mijn ouders, m’n oudere broer en ik vormden een gesloten gezin. Ik heb een eenzame jeugd gehad, waarin ik veel pijn opliep.
Huwelijk vol problemen
Ik trouwde, maar ontdekte al gauw dat ik van de ene moeilijke situatie in de volgende terecht was gekomen. Het was een huwelijk vol problemen dat vijftien jaar duurde. Toen was ik 36 jaar oud en helemaal kapot van binnen.
De tijd daarna was zwaar. Op een gegeven moment schreeuwde ik in m’n wanhoop: ‘God, als U bestaat, help me dan’. Ik geloofde niet en wist niet eens dat het een gebed was. Maar achteraf zie ik dat er vanaf dat moment hulp kwam.
Riagg
Ik kwam terecht bij het Riagg. Al snel werd ik drie maanden opgenomen in een huis voor getraumatiseerde vrouwen. Daarna was ik weer thuis met m’n drie kinderen van 17, 14 en 7 jaar oud. Maar ik kon geen moeder voor ze zijn, omdat ik van binnen zo vol pijn zat. Ik was heel bang voor mensen, alleen in m’n eigen huis voelde ik me veilig. Ik ging het huis alleen uit voor m’n wekelijkse gesprek met een psycholoog bij het Riagg. Hoe ik het in die tijd gered heb, weet ik nu niet meer. Ik kan me bijvoorbeeld niet meer herinneren wie er boodschappen haalde. De kinderen hadden geen contact met mijn familie, en alleen m’n oudste had nog contact met z’n vader. Soms als ik er een einde aan wilde maken, dan zag ik die drie koppies voor me en wist ik dat ik het niet kon.
Geen vertrouwen meer
Door mijn verleden vertrouwde ik niemand. Het is opmerkelijk dat ik m’n psycholoog na een half jaar wel durfde te vertrouwen. Toen moest ik veel verdriet en pijn verwerken. In die periode overleed mijn moeder onverwachts. Ik vroeg de psycholoog of hij in reïncarnatie geloofde. ‘Nee’, antwoordde hij, ‘ik geloof in het koninkrijk van God, dat daar een plaats voor mij is’. Normaal gesproken werd ik altijd boos als het over God ging, maar wat hij zei raakte me diep. Hij was een christen, maar sprak er eigenlijk nooit over. Ik had vrede met m’n moeders sterven, al was ze nooit echt een moeder voor me geweest, ze kon het niet en dat neem ik haar niet kwalijk.
Ik ben vijf jaar lang wekelijks naar de therapie van het Riagg geweest. Uiteindelijk kwam ik uit de diepe put. Het kostte veel strijd en doorzettingsvermogen, maar het geduld en de steun van de psycholoog en de liefde van m’n kinderen hielpen me erdoor. Genezen was ik echter nog niet.
Vrouwenochtend
In die tijd zag ik een klein bericht in de plaatselijke krant. Het was een aankondiging van een bijeenkomst voor vrouwen en door vrouwen over de bijbel. Een vrouwenochtend vond ik veilig en ik was ooit al eens geïnteresseerd geraakt in de bijbel. Dat was toen mijn huwelijk op z’n eind liep en ik een grote operatie moest ondergaan. Naast mij lag een vrouw van het Leger des Heils. Zij las veel in een boek, zodat ik na een poosje vroeg wat ze toch las. Het was een bijbel. Ik heb er toen ook iets in gelezen, wat weet ik niet meer, maar het was erg mooi. Voor mij was dat een reden om zelf een bijbel te kopen. Toen ik de bijbel begon te lezen, snapte ik er niets van en zo belandde de bijbel in de boekenkast.
Maar ik wilde nog steeds wel graag meer weten van de bijbel en daarom wilde ik naar deze vrouwenochtend gaan. Het was een mooie ochtend. Ik gaf me op voor een bijbelstudie bij iemand thuis en zo begon ik de bijbel te begrijpen. Ik ben toen ook naar een film over het leven van Jezus gegaan. Daar heb ik een boek gekocht met de titel: ‘Het mysterie van Gods handelen – vernedering: Gods weg tot verhoging’. Diezelfde avond ben ik gaan lezen, ik schreef er dingen bij en ik kon er niet mee stoppen. Het leek wel alsof het over mijn leven ging. ‘s Morgens liep ik zingend de trap af, ik was zo blij en voelde een enorme vrede van binnen. Ik begreep niets van die gevoelens.
Bijbel
Ik las in de bijbel de woorden: ‘Als God voor ons is, wie zal tegen ons zijn’. Dat liet me niet los. Als God zoveel van me houdt, dat Hij zelfs zijn Zoon voor mij heeft gegeven, wat maakt het dan uit als de hele wereld niets van me moet hebben. Ik dacht altijd dat er nog nooit iemand van me had gehouden. Maar God was er altijd bij geweest in mijn leven. Hij had altijd al van mij gehouden!
Het heeft nog lang geduurd voordat ik God en mensen kon vertrouwen. Ik wilde het graag, maar ik had het nooit geleerd. Het is toch goed gekomen. Ook moest ik leren om de mensen te vergeven die mij veel pijn hadden gedaan. Dat was een lange weg, maar met Gods hulp lukte het.
Ik ben een nieuw mens geworden en geniet nu voor het eerst van mijn leven. Als mensen tegen me zeggen dat ik er zelf voor geknokt heb, antwoord ik dat het anders ligt. Met de psycholoog heb ik alles op een rijtje gezet. Maar de wonden zaten zo diep, dat alleen God ze kon genezen.
Foto: © Henk-Jan Oudenampsen
